190

ولی خودمونیم! وقتی مجازیم رو نمی تونی تحمل کنی، چطوری می خوای من رو حضوری ببینی؟... 190...

اگه یه بار، فقط یه بار،جات با من عوض میشد و احساساتم رو عمیقاحس میکردی،می چشیدی، تجربه می کردی...مطمعنم دلت نمیومد که اینقدر سر به سرم بذاریو با نقطه ضعف هام بازی کنی...چون باور دارم مهربون تر از این حرفایی.مخصوصا اینکه می دونی دارم با چه چیزایی دست و پنجه نرم می کنم و دارم جون می کنم که بتونم حداقل ظاهری هم که شده نرمال باشم!من به اندازه کافی دارم انرژی سر اینکه هر روز به خودم هالی کنم که واقعیت این رابطه چی هست، مصرفمی کنم!... 190...

میشه به این خدات بگی پاشو از روی گلوم برداره؟؟؟ یا حداقل حقمو بهم بده، هر چی زودتر! مرگمو می خوام... 190...

اون شبایی که به هر بهونه بهت پیام می دادم، از روی بیکاری و واسه سرگرمی نبود!پیام می دادم چون دلم تنگ شده بود. دلتنگی ساده و معمولی ام نه!از اوناش که کل جونت رو در بر میگیره، جوری که انگار آدم می خواد بمیره ولی نمی میره.حالا فکر کن وقتی جواب نمی گرفتم یا اون جوابی که می خواستم نمی گرفتم، چه حالی بهم دست می داد!خدا رو شکر می کنم که از اون روزها و شب ها گذشتم.نه که دلم تنگ نشه ها! چرا میشه، زیادم میشه ولی احساس می کنم اینقدری دیگه بهت نزدیک نیستم که بخوام خودت برام این دلتنگی رو رفع کنی... 190...

این احساسات و دوست داشتن هامو از روی زمین برداشتم

و خاکشو تکوندم.

از خیر خیلی چیزها گذشتم.

نسبت به بعضی مسائل بی تفاوت شدم.

توقعاتم رو تا جایی که می شد، پایین اوردم.

یک سری واقعیت هارو پذیرفتم.

در نتیجه حال دلم بهتره:)

190...

هر وقت با خودم میگم دیگه برام عادی شدی

دیگه نسبت بهت سرد شدم، یک دفعه یه تصویر ازت

واضح و مشخص میاد تو ذهنم

که میشه پتک توی سرم و یه چاقو توی قلبم!

کاش یه روز خودت، با دستای خودت این طناب رو از

گردنم باز کنی...

190...

ولی هنوزم بعضی وقت ها وقتی به

این مسئله فکر می کنم که با کوچک ترین

کارها می تونستی منو خوشحال کنی

که نه برات زحمتی داشت و نه هزینه ای

ولی ازم دریغ کردی، به دردی رو توی دلم زنده می کنه...

اینکه این اواخر فقط وقتی کارم داشتی اومدی سراغم!

حتی خودتم متوجه بودی که شاید به این چیزها فکر کنم:)

190...

۴ سال پیش درست همین روز و همین موقع هامن چه حالی بودم ولی الان چه حالیم...یاد روزهایی بخیر که از شدت دلتنگی احساس می کردم که رگ به رگ قلبم درد می کنه و بدون فکر و در نظر گرفتن نتیجش راحت پیام می دادم. اما این روزها بیشتر از همیشه سعی در خاموش کردن و نادیده گرفتن حسم دارم. اینقدر باهات احساس غریبگی می کنم که دیگه برای خیلی چیزها راحت نیستم. شاید هم دلت می خواستکه این اتفاق بیفته. کاش می تونستم بهت بگم که تقریبا موفق شدی :) حس من برای این رابطه زیاد بود، خیلی زیاد! و من اسرافش کردم... 190...

تمام این مدت توی مغزم بین دوتا افکارم جنگ بوده. جنگ بین اینکه به من هیچ حسی نداری و یا اینکه من رو دوست داری. از بس این دوتا فکر توی سر و کله هم زدند که دیگهزدم به سیم آخر و دارم می رسم به جایی که دیگه بیخیال هر دوش بشم. جوری که اگه یه روز مستقیم توی چشمام زل بزنی و بگی هیچ حسی به من نداری و اصلا از اول همه چی دروغ بوده من برام اصلا مهم نباشه. یا اگه یه روز برسه که جامون عوض بشه و همش راه به راه بهم ابراز علاقه کنی و قربون صدقم بری من ذوقی براش نداشته باشم.اگه اون روز برسه من دیگه آزاد، آزادم! 190...

وقتی نمی تونم به اندازه ای که دوستت دارم

حد اقل باهات حرف بزنم و داشته باشمت، حتی نتونم

اونجور که دلم می خواد قربون صدقت برم، آیا رواست

که اینقدر توی دلم جا خوش کنی و فکرم رو مشغول کنی؟

پس لطفا اینقدر این دو تا جا هم نباش!

190...

راستش واسه من اینکه می‌گن

«این نیز بگذرد» آرامش‌بخش نیست چون

نگرانی من بابت نگذشتنش نبوده، نگرانیم از

اینه که وقتی گذشت، از من چی باقی مونده!

190...

اگه از اولش می دونستم که اخر این ماجرا

همین چیزی هست که این روزها می بینم،

هیچ وقت اینقدر خودم رو بی رحمانه به خاطر

رفتن سرزنش نمی کردم!

اینقدر احمقانه توی ذهنم رویا بافی نمی کردم...

هیچوقت...

190...